“……天黑以后，我最后一次来到专门供奉大黑天的佛坛前，他是我的护法。我推开沉重而吱吱作响的门，走进室内，顿了一下，把一切情景印入脑海。许多喇嘛在护法的巨大雕像的基部诵经祷告。室内没有电灯，数十盏供灯排列在金银盘中，放出光明。壁上绘满壁画，一小份糌粑祭品放在祭坛上的盘子里。一名半张面孔藏在阴影里的侍者，正从大瓮里舀出酥油，添加到供灯上。虽然他们知道我进来，却没有人抬头。我右边有位僧人拿起铜钹，另一名则以号角就唇，吹出一个悠长哀伤的音符。钹响，两钹合拢震动不已，它的声音令人心静。我走上前，献一条白丝的哈达。这是西藏传统告别仪式的一部分，代表忏悔以及回来的意愿……”
——摘尊者达赖喇嘛自传《流亡中的自在》，关于1959年3月17日的记录。
【这首尚未谱曲的歌词就像是为五十七年前的今晚——1959年3月17日——所写。感谢藏文译者卓嘎和另一位藏文译者，以各自的表述方式翻译了这首歌词。】
拉萨越来越远
唯色
我的喇嘛
今夜很冷
想起三月的那夜
像今夜的冷
走到吉曲河边
倾听流水声音
是不是像那夜的流水
其实在哭泣
随波逐流啊
我们随波逐流
拉萨越来越远
拉萨越来越远
我的喇嘛
今生真短
想起多少人的一生
比今生更短
伫立喜德废墟
目睹盛景幻灭
是不是如生命的盛景
其实在消逝
随波逐流啊
我们随波逐流
拉萨越来越远
拉萨越来越远
ལྷ་ས་རྒྱང་ཐག་ཆོད་སོང་།
ང་ཡི་བླ་མ་མཆོག
དོ་ནུབ་གྲང་ངར་ཤིན་ཏུ་ཆེ་བྱུང་།
ཟླ་གསུམ་པའི་དགོང་མོ་དེ་དྲན་བྱུང་།
གྲང་ངར་དོ་ནུབ་དང་འདྲ་བྱུང་།
སྐྱིད་ཆུའི་འགྲམ་དུ་སྐྱོད་ནས།
ཆུ་བོའི་རྒྱུགས་སྒྲ་ཉན་པས།
མཚན་དེའི་རྒྱུགས་ཕྱོགས་དང་འདྲའམ།
དེ་ནི་ཡིད་སྐྱོའི་ངུ་འབོད་རེད།
ཆུ་བོའི་འགྲོས་སུ་རྒྱུགས་བཞིན།
ང་ཚོ་ཆུ་བོའི་འགྲོས་སུ་དེད་ནས།
ལྷ་ས་རྒྱང་ཐག་ཆོད་སོང་།
ལྷ་ས་རྒྱང་ཐག་ཆོད་སོང་།
ང་ཡི་བླ་མ་མཆོག
ཚེ་འདི་ཐུང་བ་ལ་ཨང་།
མི་མང་པོའི་མི་ཚེ་བསམ་དུས།
ཚེ་འདི་ལས་དེ་བས་ཐུང་བྱུང་།
ཞི་བདེ་གླིང་གི་ཁྲོད་ནས།
འཇིག་རྟེན་ཆག་འཇིག་མཐོང་བས།
མི་ཚེའི་དར་རྒུད་དང་འདྲའམ།
དོན་དངོས་ཐོག་ཡལ་བཞིན་ཡོད།
ཆུ་བོའི་འགྲོས་སུ་རྒྱུགས་བཞིན།
ང་ཚོ་ཆུ་བོའི་འགྲོས་སུ་དེད་ནས།
ལྷ་ས་རྒྱང་ཐག་ཆོད་སོང་།
ལྷ་ས་རྒྱང་ཐག་ཆོད་སོང་།
རྒྱང་ནས་ཡལ་བའི་ལྷ་ས།
ང་ཡི་བླ་མ།
དོ་དགོང་གྲང་ལྷགས་ཆེ།
དཔྱིད་ཟླ་གསུམ་པའི་མཚན་མོ་དེ།
དོ་དགོང་ལྟར་གྲང་ལྷགས་ཆེ།
སྐྱིད་ཆུ་སྔོ་མོའི་འགྲམ་ལ།
ཆུ་སྒྲ་ཤང་ཤང་ཐོས་དུས།
མཚན་མོ་དེའི་ཆུ་སྒྲ་དང་མཐུན་ནམ།
དེ་ནི་ཆུ་སྒྲ་མིན་ལ་ངུ་སྐད་རེད།
ཆུ་སྣ་གར་ཁྲིད་རེད།
ང་ཚོ་ནི་ཆུ་སྣ་གར་ཁྲིད་རེད།
ལྷ་ས་རྒྱང་ནས་རྒྱང་དུ་ཡལ་སོང་།
ལྷ་ས་རྒྱང་ནས་རྒྱང་དུ་ཡལ་སོང་།
ང་ཡི་བླ་མ།
མི་ཚེ་ཐུང་ཐུང་རེད།
དེ་བས་མི་མང་པོའི་མི་ཚེ།
ཧ་ཅང་ཐུང་ཐུང་རེད་ཨང་།
ཞི་བདེ་གླིང་གི་གྱང་རོ་རྩ་ལ།
འཇིག་རྟེན་ཆག་འཇིག་མཐོང་དུས།
མི་ལུས་རིན་པོ་ཆེ་བོར་བ་འདྲ།
ཡོད་ཚད་དང་ཡོད་ཚད་ཆག་གྲུམ་ཤོར་སོང་།
ཆུ་སྣ་གར་ཁྲིད་རེད།
ང་ཚོ་ནི་ཆུ་སྣ་གར་ཁྲིད་རེད།
ལྷ་ས་རྒྱང་ནས་རྒྱང་དུ་ཡལ་སོང་།
ལྷ་ས་རྒྱང་ནས་རྒྱང་དུ་ཡལ་སོང་།
没有评论:
发表评论